Soğuk Savaş yıllarından sonra askeri sanayi konusunda tedbir almayan ABD’nin, büyük bir savaş durumunda ordusunu ayakta tutacak kadar hızlı bir üretime sahip olmadığı belirtiliyor.
Soğuk Savaş sırasında, endüstriyel seri üretim ABD savunma stratejisinin kilit unsuruydu. Çünkü Sovyetler Birliği ile bir çatışma uzun sürebilir ve çok büyük miktarlarda ekipman kayıplarına neden olabilirdi.
Soğuk Savaş’ın sona ermesiyle bu endişe ortadan kalktı. Bunun yerine, dikkatler Irak veya Kuzey Kore’ye karşı savaş gibi bölgesel çatışmalara çevrildi.
Bu çatışmalar yoğun olsa da uzun sürmesi beklenmiyordu. Endüstriyel dalgalanma için fazla kapasiteyi korumak, gereksiz bir masraf gibi görünüyordu.
ABD’nin, dahil olduğu çatışmalarda, hızlı bir şekilde operasyonu tamamlamak çabası da, daha fazla ekipman endişesini akıllara getirmedi.
ABD Uluslararası Stratejik Çalışmalar Merkezi’nde hazırlanan raporlara göre, Amerika Birleşik Devletleri, büyük bir savaş durumunda ordusunu ayakta tutacak kadar hızlı askeri teçhizat üretemedi.
Çalışmalarda, büyük bir güç çatışmasının nasıl patlak vereceği veya sonuçlanacağı çok düşünülmüşken, ABD askeri sanayisinin böyle bir çatışmada ABD’nin savaş zamanı ekipman kayıplarını nasıl karşılayabileceği konusunda bir bilgi yer almıyor.
BreakingDefense’te yer alan bir makalede, böylesi büyük çaplı bir savaşta ABD Donanması, muhtemelen en büyük sorunla yüzleşecektir. Çatışma sırasında kaybedilen her geminin fiilen yeri doldurulamaz.
Uluslararası Stratejik Çalışmalar Merkezi’nce de, sorunun çözümü için, cari envanterleri değiştirmek uzun yıllar alacak. Ayrıca endüstri konsolidasyonu aşırı kapasiteyi sıkıştırdığı için, durum daha da iyiye gitmez.
O FİKRE GERİ DÖNÜLÜYOR
Trump yönetiminin çığır açan 2018 Ulusal Savunma Stratejisi, büyük güç çatışmasına odaklandı ve Biden yönetiminin, aynı yolu izleyeceği düşünülüyor.
Ancak yine de, CSIS tarafından bütçe, üretim odaklı yapılan araştırmalarda, mevcut envanterin değiştirilmesi 8,4 yıl sürecek. Bu süre, gemiler için +20 yıla kadar, görev destek faaliyetleri için en az 2-3 yıla kadar ve endüstriyel bölgeye göre değişiklik gösterebiliyor.
Mevcut stokları değiştirme kabiliyeti, endüstriyel taban güçleniyorsa kabul edilebilir. Ancak uzmanlara göre, durum böyle değil… Soğuk Savaş sonrası savunma sanayisinin konsolidasyonu, sistemdeki boşluğu daha verimli hale getirmek için sıkıştırdı. Sonuç olarak endüstriyel temel daha kırılgan hale geldi ve ortalama envanter değiştirme süreleri 1999’da 6,6 iken, 2020’de 8,4 yıla çıktı.
EN SON DÜNYA SAVAŞLARINDA BU YAŞANDI AMA, ZAMAN DEĞİŞİYOR
Makalede, ABD’nin dünya savaşları sırasındaki endüstriyel hamleleri hatırlatılıyor. Bu, Birleşik Devletler’in uzun süren büyük güç çatışmasının üretim talepleriyle en son yüz yüze kaldığı zamandı.
Her iki savaş da, Amerikan endüstrisinin muazzam kapasitesi nedeniyle zaferle sonuçlandı.
I.Dünya Savaşı için ABD’nin endüstriyel seferberliği geç başlasa da, savaş ilanından önce sadece zayıf hazırlıklar yapılmıştı. Bu yüzden askeri ve sanayi kuruluşları savaş başladığında yetişmek için çabaladı. İngilizler ve Fransızlar, çoğu makineli tüfek, topçu ve tankı ABD kuvvetlerine tedarik ettiler.
İkinci Dünya Savaşı’nda, Riveter Rosie’nin işgücüne girmesi ve sivil endüstriyi savaş zamanı üretimine dönüştürmesi ile birlikte, endüstriyel üretimde hızlanma başladı. Örneğin, bu süre boyunca yeni sivil otomobiller üretilmedi. Otomobil fabrikaları tanklar, uçaklar ve yapabilecekleri her şeyi üretti. Birleşik Devletler yalnızca kendi genişleyen silahlı kuvvetlerini değil, Sovyetler Birliği de dahil olmak üzere müttefiklerinin silahlarını tedarik etti.
Ancak buna rağmen, kapasitenin oluşturulması yaklaşık 6 yıl kadar zaman aldı.
Gelecekteki bir çatışmada, küresel ittifaklar ağı ve sınır ötesi konumlandırılmış kuvvet duruşuyla Amerika Birleşik Devletleri ilk günden itibaren devreye girecek.
Ancak bu kez, hazırlanmak için altı yıllık hazırlık süresi olmayacak.
